Bóg
0:2.6 (3.19) BÓG jest symbolem słownym, określającym wszystkie uosobienia Bóstwa. Określenie to wymaga odrębnego zdefiniowania na każdym, osobowym poziomie funkcjonowania Bóstwa i musi być z kolei dalej redefiniowane w obrębie każdego z tych poziomów, jako że określenie to może być używane do oznaczenia zróżnicowanych, partnerskich i podporządkowanych uosobień Bóstwa, na przykład Rajskich Synów Stwórcy – ojców wszechświatów lokalnych.
0:2.7 (4.1) Określenie Bóg, tak jak my się nim posługujemy, można rozumieć następująco:
0:2.8 (4.2) Według określenia – jako Bóg Ojciec.
0:2.9 (4.3) Według kontekstu – kiedy używa się go przy omawianiu jakiegokolwiek pojedynczego poziomu czy związku Bóstwa. W wypadku wątpliwości, odnośnie dokładnej interpretacji słowa Bóg, zaleca się odnosić je do osoby Ojca Uniwersalnego.
0:2.10 (4.4) Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość. Bóstwo może, ale nie musi, odnosić się do Boskich osobowości.
0:2.11 (4.5) Słowo BÓG używane jest w tych przekazach w następujących znaczeniach:
0:2.12 (4.6) 1. Bóg-Ojciec – Stwórca, Władca i Podtrzymywacz. Ojciec Uniwersalny, Pierwsza Osoba Bóstwa.
0:2.13 (4.7) 2. Bóg-Syn – Partnerski Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator. Wieczny Syn, Druga Osoba Bóstwa.
0:2.14 (4.8) 3. Bóg-Duch – Wspólny Aktywizator, Uniwersalny Integrator i Obdarzający Umysłem. Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.
0:2.15 (4.9) 4. Bóg Najwyższy – Bóg czasu i przestrzeni, aktualizujący się, albo rozwijający się. Osobowe Bóstwo realizujące czasowo-przestrzenne, empiryczne dokonania, utożsamiające stworzonego ze Stwórcą we współdziałaniu. Istota Najwyższa osobiście doświadcza jedności Bóstwa, jako rozwijający się i empiryczny Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.
0:2.16 (4.10) 5. Bóg Siedmioraki – Osobowość Bóstwa aktualnie działająca gdzieś w czasie i przestrzeni. Osobowe Rajskie Bóstwa oraz ich stwórczy towarzysze, działający we wszechświecie centralnym oraz poza jego granicami, uosabiające moc jako Istota Najwyższa, na pierwszym poziomie istoty stworzonej, w jednoczącym objawianiu Bóstwa w czasie i przestrzeni. Poziom ten, wielki wszechświat, jest domeną czasowo-przestrzennego zstępowania rajskich osobowości, w połączeniu z podobnym, czasowo-przestrzennym wznoszeniem się istot ewolucyjnych.
0:2.17 (4.11) 6. Bóg Ostateczny – wynikający Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni. Drugi empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych, stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.
0:2.18 (4.12) 7. Bóg Absolutny – empirycznie tworzący się Bóg przewyższonych wartości superosobowych i znaczeń boskości, obecnie egzystencjalny jako Bóstwo-Absolut. Jest to trzeci poziom jednoczącego przejawiania się i rozprzestrzeniania się Bóstwa. Na tym superstwórczym poziomie, Bóstwo doświadcza wyczerpania potencjału uosabiającego, napotyka pełnię boskości i wyczerpuje możliwości samoobjawiania się dla kolejnych i progresywnych poziomów innego uosobienia. Bóstwo teraz napotyka Absolut Nieuwarunkowany, wkracza doń i utożsamia się z nim.
0:3.9 (5.8) Bóg, jako Pierwsze Źródło i Centrum, jest pierwotny w odniesieniu do całości rzeczywistości – jest to pierwotność nieuwarunkowana. Pierwsze Źródło i Centrum jest nieskończony, jak również wieczny i jest zatem ograniczony czy warunkowany tylko własną wolą.
0:3.10 (5.9) Bóg – Ojciec Uniwersalny – jest osobowością Pierwszego Źródła i Centrum i jako taki utrzymuje osobiste związki, polegające na nieskończonej kontroli, ze wszystkimi partnerskimi i podporządkowanymi źródłami i centrami. Kontrola taka jest osobista i w potencjale nieskończona, choć może nawet nigdy aktualnie nie działać, na skutek doskonałości działania tych partnerskich i podporządkowanych źródeł, centrów i osobowości.
1:5.8 (28.5) Pomimo tego, że Bóg jest wieczną mocą, majestatyczną obecnością, transcendentalnym ideałem i wspaniałym duchem – choć jest on tym wszystkim i czymś nieskończenie większym – jest on prawdziwie i wiecznie doskonałą osobowością Stwórcy, osobą, która może „poznać i być poznaną”, która może „kochać i być kochaną” i kimś, kto może obdarzyć nas przyjaźnią; kiedyś możesz być uznawany(a), jak i inni ludzie byli uznawani, za przyjaciela Boga. Jest on rzeczywistym duchem i duchową rzeczywistością.
1:6.2 (30.1) Dla nauki Bóg jest przyczyną, dla filozofii ideą, dla religii osobą, nawet kochającą osobą Ojca niebiańskiego. Dla naukowca Bóg jest pierwotną siłą, dla filozofa hipotezą jedności, dla człowieka religijnego żywym doświadczeniem duchowym.
1:6.8 (30.7) Bóg jest duchem – osobowością duchową;
2:1.4 (34.3) Bóg nie jest kosmicznym przypadkiem, nie jest również wszechświatowym eksperymentatorem.
2:1.5 (34.4) Żadna rzecz nie jest nowością dla Boga a żadne kosmiczne zdarzenie nigdy nie jest dlań niespodzianką; on zamieszkuje okrąg wieczności. Dni jego nie mają początku ani końca. Dla Boga nie ma ani przeszłości, ani teraźniejszości czy przyszłości; cały jego czas jest teraźniejszy w każdej danej chwili. On jest wielkim i jedynym JESTEM.
2:2.6 (36.4) Bóg jest wiecznie i nieskończenie doskonały, nie może on osobiście poznać niedoskonałości ze swego własnego doświadczenia, jednak ma on udział w świadomości wszelkiego doświadczania niedoskonałości, wszelkich trudzących się istot z wszechświatów ewolucyjnych, należących do wszystkich Rajskich Synów Stwórcy.
2:4.2 (38.2) Bóg jest nieodmiennie życzliwy, z natury współczujący i zawsze miłosierny.
2:5.2 (39.1) Nie należy sobie wyobrażać, że do miłości do jego dzieci nakłania Boga ofiarowanie jego Synów, czy wstawiennictwo podległych mu istot, „albowiem Ojciec sam was miłuje”. Właśnie w wyniku tego, ojcowskiego uczucia, Bóg posyła cudowne Dostrajacze, ażeby zamieszkały w umysłach ludzkich. Miłość Boża jest uniwersalna, „ktokolwiek pragnie, może przyjść”. Bóg chciałby, „aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy”. On „nie chce bowiem nikogo zgubić”.
2:5.10 (40.2) Bóg jest miłością, ale miłość nie jest Bogiem.
2:6.7 (41.5) Bóg nigdy się nie gniewa, nie jest mściwy albo zły. Prawdą jest, że mądrość często pohamowuje jego miłość, podczas gdy odrzucenie jego miłosierdzia warunkuje jego sprawiedliwość. Jego miłości do prawości nie może zobrazować inaczej, niż takiej samej nienawiści do grzechu. Ojciec nie jest osobowością niekonsekwentną, Boska jedność jest doskonała.
3:2.15 (48.7) Bóg jest nieograniczony w mocy, niebiański w naturze, ostateczny w woli, nieskończony w atrybutach, wieczny w mądrości i absolutny w rzeczywistości.
4:1.6 (55.4) Gdyby Bóg zrezygnował ze swej obecnej roli podtrzymywacza całego stworzenia, natychmiast nastąpiłby powszechny rozpad. Poza Bogiem nie istniałaby taka rzecz, jak rzeczywistość. W tym właśnie momencie, jak również w odległych, minionych epokach oraz w wiecznej przyszłości, Bóg wciąż podtrzymuje.
4:3.4 (58.2) Bóg nigdy nie żałuje niczego, co kiedykolwiek uczynił, czyni teraz, czy kiedykolwiek będzie czynił. Jest on wszechmądry jak również wszechmocny.
4:4.1 (58.6) Bóg jest jedyną stałą, samowystarczalną i niezmienną istotą w całym wszechświecie wszechświatów, która nie ma nic poza sobą, nic ponad sobą, ani w przeszłości, ani w przyszłości. Bóg jest celową energią (stwórczym duchem) i absolutną wolą, które obie są samoistne i uniwersalne.
4:4.2 (58.7) Skoro Bóg jest samoistny, jest on też absolutnie niezależny.
4:4.7 (59.3) W nauce, Bóg jest Pierwszą Przyczyną, w religii, uniwersalnym i kochającym Ojcem, w filozofii jedyną istotą, która istnieje sama w sobie, której egzystencja nie zależy od żadnej innej istoty, ale która zbawiennie nadaje rzeczywistość egzystencji wszystkim rzeczom i wszystkim innym istotom.
4:5.4 (60.3) Jest afrontem dla Boga wierzyć, utrzymywać czy nauczać, że należy rozlać niewinną krew, aby zdobyć jego łaskę czy odwrócić wyimaginowany, Boski gniew.
4:5.6 (60.5) Cóż za parodię nieskończonego charakteru Boga stanowi to nauczanie, że ojcowskie serce, w całym swym surowym chłodzie i zatwardziałości, było tak niewzruszone nieszczęściami i smutkami istot stworzonych, że Bóg nie okazał wrażliwego miłosierdzia, zanim nie zobaczył swego niewinnego Syna, krwawiącego i umierającego na krzyżu Kalwarii!
5:4.3 (67.1) Bóg jest nie tylko determinantem przeznaczenia; on jestwiecznym przeznaczeniem człowieka. Wszystkie niereligijne działania człowieka usiłują nagiąć wszechświat do wypaczonego służenia ludzkiej jaźni; jednostka prawdziwie religijna usiłuje utożsamić swoją jaźń z wszechświatem a potem poświęcić działalność tej zjednoczonej jaźni służbie dla wszechświatowej rodziny bratnich istot, ludzkich i nadludzkich.
6:7.1 (79.1) Bóg jest ojcowską osobowością – źródłem osobowości, dawcą osobowości, przyczyną osobowości.
169:4.7 (1856.5) Jezus używał słowa Bóg na określenie idei Bóstwa a słowa Ojciec na określenie doświadczenia poznania Boga. Kiedy słowa Ojciec używa się na oznaczenie Boga, należy je rozumieć w jego najszerszym możliwym znaczeniu. Słowa Bóg nie można zdefiniować i dlatego może ono oznaczać nieskończoną ideę Ojca, podczas kiedy nazwy Ojciec, możliwej do częściowego zdefiniowania, można używać do wyrażania ludzkiej koncepcji Boskiego Ojca, która towarzyszy człowiekowi podczas jego ziemskiej egzystencji.
196:3.24 (2095.8) Bóg nie jest zwyczajnym wymysłem ludzkiego idealizmu; on właśnie jest źródłem wszystkich tych nadzwierzęcych wizji i wartości. Bóg nie jest hipotezą, sformułowaną po to żeby zjednoczyć ludzkie koncepcje prawdy, piękna i dobroci; on jest pełną miłości osobą, od której pochodzą wszystkie te wszechświatowe uzewnętrznienia.