Bóg Ostateczny
0:2.17 (4.11) 6. Bóg Ostateczny – wynikający Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni. Drugi empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych, stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.
0:9.1 (12.4) Bóg Ostateczny wynika z potencjałów boskości, istniejących w przewyższających czas-przestrzeń domenach wszechświata nadrzędnego. Aktualizowanie się Bóstwa Ostatecznego oznacza absoniczne zjednoczenie pierwszej empirycznej Trójcy i stanowi ekspansję Bóstwa na drugim poziomie stwórczej samorealizacji.
0:9.2 (12.5) Bóg Ostateczny jest określeniem Bóstwa osobowego, funkcjonującego na boskich poziomach absonitu oraz we wszechświatowych domenach superczasu i przewyższonej przestrzeni. Ostateczny jest supernajwyższym wyniknięciem Bóstwa. Najwyższy jest zjednoczeniem Trójcy, zrozumiałym dla istot skończonych; Ostateczny jest zjednoczeniem Rajskiej Trójcy, zrozumiałym dla istot absonicznych.
0:9.5 (13.3) Bóg Najwyższy i Bóg Ostateczny, wyłaniający się teraz we wszechświatach empirycznych, nie są egzystencjalni – nie są przeszłościowo wieczni a tylko wieczni przyszłościowo, wieczni, uwarunkowani czasem-przestrzenią oraz uwarunkowani transcendencją. Są Bóstwami posiadającymi to, co najwyższe, ostateczne oraz ewentualnie najwyższo-ostateczne, Bóstwami, które doświadczyły historycznych początków wszechświata. Nigdy nie będą mieć końca, ale mają początki swej osobowości. Są wprawdzie aktualizowaniem się wiecznych i nieskończonych potencjałów Bóstwa, ale sami nie są ani bezwzględnie wieczni ani też nieskończeni.
0:12.4 (16.1) Bóg Najwyższy, Bóg Ostateczny a nawet Bóg Absolutny są zatem boskimi nieuchronnościami. Te trzy Bóstwa empiryczne istniały potencjalnie w egzystencjalnej Trójcy, Rajskiej Trójcy, ale ich pojawienie się we wszechświecie, jako osobowości obdarzonych mocą, jest zależne po części od ich własnego działania empirycznego we wszechświatach mocy i osobowości, a po części od empirycznych osiągnięć posthavonalnych Stwórców i Trójc.
106:4.2 (1166.5) Bóg Ostateczny jest transcendentalną mocą-uosobieniem, ukierunkowującą cały wszechświat nadrzędny. Pełne pojawienie się Ostatecznego zakłada ukończenie kreacji nadrzędnej oraz oznacza całkowite wyłonienie się tego transcendentalnego Bóstwa.
106:4.4 (1167.1) Transcendencja skończonego może prowadzić tylko do ostatecznego osiągnięcia. Bóg Ostateczny istnieje w przewyższeniu czasu i przestrzeni, ale jest jednak podabsolutny, pomimo nieodłącznej sobie zdolności funkcjonalnego wiązania się z absolutami.
Zobacz także hasła "Bóstwo", "Boskość", "Bóg", "Bóg Najwyższy", "Istota Najwyższa", "Rajska Trójca"