Egotyzm
71:3.2 (803.2) Egotyzm narodowy, tak jak jest godny pożałowania, jest również konieczny dla przetrwania społeczeństwa. Doktryna ludu wybranego była głównym czynnikiem zespolenia plemiennego i tworzenia narodu, aż do czasów współczesnych. Jednak żadne państwo nie może osiągnąć idealnych poziomów funkcjonowania, zanim nie zostaną przezwyciężone wszelkie formy nietolerancji, która jest nieodmiennie wroga ludzkiemu postępowi. A nietolerancję najlepiej zwalcza skoordynowanie nauki, handlu, rozrywki i religii.
111:6.9 (1223.1) Pycha jest największym ze wszystkich niebezpieczeństw, grożących śmiertelnej naturze człowieka i zagrażających jego duchowej integralności. Odwaga jest wartościowa, ale egotyzm jest próżny i samobójczy. Nie należy potępiać rozsądnej wiary w swe możliwości. Zdolność człowieka do przekształcenia samego siebie jest tą właśnie rzeczą, która go odróżnia od królestwa zwierząt.
93:9.9 (1023.6) Narodowe ego Żydów było straszliwie stłamszone przez niewolę babilońską. W swej reakcji przeciwko narodowemu poniżeniu zwrócili się oni w kierunku innego ekstremum, narodowego i rasowego egotyzmu, w którym zniekształcili i wypaczyli swoje tradycje, usiłując wywyższyć siebie ponad wszystkie narody, jako wybrany lud Boży; dlatego też dokładnie przeredagowali wszystkie swoje zapisy, aby wynieść Abrahama i innych swoich narodowych przywódców wysoko ponad wszystkich, nie wyłączając samego Melchizedeka. Hebrajscy uczeni w Piśmie zniszczyli każdy zapis, jaki znaleźli o tych doniosłych czasach, zostawiając tylko opowieść o spotkaniu Abrahama z Melchizedekiem po bitwie pod Siddim, co jak uważali, było wyrazem wielkiego szacunku dla Abrahama.