Etyka
102:8.4 (1127.8) Etyka jest zewnętrznym, społecznym czy narodowym lustrem, które wiernie odzwierciedla niezauważalny skądinąd rozwój wydarzeń wewnętrznych, duchowych i religijnych. Człowiek zawsze myślał o Bogu w terminologii tego, co uważał za najlepsze w swych najwznioślejszych ideach i najwyższych ideałach. Nawet religia historyczna zawsze tworzyła swoje koncepcje Boga z najwyżej uznawanych wartości. Każda inteligentna istota daje imię Bóg temu, co uważa za najlepsze i najwyższe.
12:5.10 (135.9) Statyczna etyka i tradycjonalna moralność są tylko nieco nadzwierzęce. Stoicyzm też nie jest wyższym porządkiem samorealizacji. Etyka i moralność stają się prawdziwie ludzkie, kiedy są dynamiczne i postępowe, kiedy żyją razem z rzeczywistością wszechświatową.
27:3.1 (300.4) Im wyżej się wznosicie na skali życia, tym więcej uwagi musicie poświęcać etyce wszechświatowej. Etyczna świadomość jest po prostu uznaniem, przez jakąkolwiek jednostkę, praw nieodłącznych egzystencji wszystkich innych jednostek. Etyka duchowa znacznie jednak przewyższa ziemską a nawet morontialną koncepcję związków osobistych i grupowych.