Ewangelia królestwa
137:7.13 (1535.5) Kiedy później Jezus polecił swoim apostołom, żeby szli, jak to czynił Jan, głosili ewangelię i nauczali wiernych, położył nacisk na głoszenie „dobrej nowiny królestwa nieba”. Nieodmiennie wpajał swoim współpracownikom, że muszą „wykazać miłość, współczucie i sympatię”. Od początku nauczał swych zwolenników, że królestwo nieba jest doświadczeniem duchowym, mającym do czynienia z osadzeniem Boga na tronie serc ludzkich.
137:8.6 (1536.3) „Przyszedłem głosić zaprowadzenie królestwa Ojca. (...) Ojciec mój nie ma względu na osoby; jego miłość i miłosierdzie jest dla wszystkich.
138:5.2 (1542.3) Jezus przyszedł głosić nową ewangelię zbawienia i ustanowić nową drogę odkrywania Boga; nie mogli zrozumieć tego, że on był nowym objawieniem Ojca w niebie.
138:6.3 (1543.1) Jezus chciał wyjaśnić apostołom różnicę pomiędzy swoimi naukami a swoim życiem pośród nich oraz tymi naukami, które później mogły powstać o nim. Jezus powiedział: „Moje królestwo i ewangelia odnosząca się do niego powinny być istotą waszego posłania. Nie odwracajcie ludzkiej uwagi i nie głoście kazań o mnie czy o moich naukach. Głoście ewangelię o królestwie i przekazujcie moje objawienie Ojca w niebie, ale nie dajcie się sprowadzić na mylne ścieżki tworzenia legend i budowania kultu, mającego do czynienia z wierzeniami i nauczaniem o moich wierzeniach i naukach”.
194:0.4 (2059.4) Ewangelia królestwa jest faktem ojcostwa Boga, połączonym z wynikającą z niego prawdą o synostwie-braterstwie ludzi.
194:2.1 (2060.6) Jezus żył na Ziemi i nauczał ewangelii, która wyzwalała człowieka z przesądu, że jest on dzieckiem diabła i podnosiła go do godności syna Bożego w wierze.