Piękno
2:7:10 (43.3) Prawda, piękno i dobroć są rzeczywistościami Bożymi a gdy człowiek wzniesie się na skali życia duchowego, te najwyższe cechy Wiecznego staną się coraz bardziej skoordynowane i zjednoczone w Bogu, który jest miłością.
2:7:12 (43.5) Prawda jest spójna, piękno atrakcyjne, dobroć stabilizująca.
56:10:3 (646.4) Znacie się trochę na filozofii a boskość rozumiecie w czczeniu, służbie społecznej i w osobistym, duchowym doświadczeniu, jednak dążenie do piękna – kosmologię – zbyt często ograniczacie do rozważania ludzkich, niewprawnych wysiłków artystycznych. Piękno, sztuka, to przeważnie sprawa jednoczenia kontrastów. Różnorodność jest konieczna dla pojmowania piękna. Najwyższym pięknem, szczytem wyrafinowanej sztuki, jest spektakularne jednoczenie ogromu kosmicznych skrajności, Stwórcy i stworzonego. Człowiek znajdujący Boga i Bóg znajdujący człowieka – stworzony stający się tak doskonały jak Stwórca – to jest niebiańskie osiągnięcie najwyższego piękna i dotarcie do szczytu kosmicznej sztuki.
56:10:11 (647.2) Piękno jest intelektualnym uznaniem harmonijnej, czasowo-przestrzennej syntezy rozległego zróżnicowania rzeczywistości zjawiskowej, która w całości wywodzi się od istniejącej uprzednio, wiecznej jedności.